پنجره ام به تهي باز شد.
و من ويران شدم.
پرده نفس مي كشيد.
ديوار قير اندود
از ميان برخيز.
پايان تلخ صداهاي هوش ربا
فرو ريز.
لذت خوابم مي فشارد.
فراموشي مي بارد.
پرده نفس مي كشد
شكوفه خوابم مي پژمرد.
تا دوزخ ها بشكافند
تا سايه ها بي پايان شوند
تا نگاهم رها گردد
درهم شكن بي جنبشي ات را
و از مرز هستي من بگذر
سپاه سرد بي تپش گنگ
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید